Vrouwenwielrennen is enorm in opmars. En dat hebben de wielrensters aan zichzelf te danken. Met een onvergetelijke overwinning in de ‘vrouwelijke Tour de France’, La Course, heeft Annemiek van Vleuten daaraan een grote bijdrage geleverd. Wat verwacht zij van haar mannelijke collega’s in de Tour de France van 2019? En hoe ziet zij de ontwikkelingen in het vrouwenwielrennen? “Ten diepste rijden wij niet voor het geld, maar puur uit passie.”
Het is een beeld dat beklijft bij wielerliefhebbers. Sterker nog, het sportmoment heeft veel mensen ongetwijfeld zo geïnspireerd dat ze wielerfan wérden. Het is dinsdag 17 juli 2018. Ten oosten van het meer van Annecy vechten 112 vrouwen om de winst in La Course, een eendagswedstrijd, georganiseerd als vrouwelijke Tour de France. Dat gevecht wordt op de Col de la Colombière gereduceerd tot een duel tussen nog slechts twee, Nederlandse, topwielrensters: Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen. Die laatste heeft continu een klein secondevoordeel.
Een paar honderd meter voor de licht oplopende finish in Le Grand-Bornand lijkt de strijd gestreden, in het voordeel van Van der Breggen. Lijkt… Want met een ultieme krachtsinspanning haalt Van Vleuten haar bij, om haar op 25 meter van de eindstreep nog te passeren. Deze overwinning in La Course 2018 prijkt hoog op de imposante erelijst van Van Vleuten. Natuurlijk in de eerste plaats vanwege de spannende koers zelf. Van Vleuten: “José De Cauwer, oud-wielrenner en nu tv-commentator, noemde de race zelfs een van zijn meest memorabele wielermomenten van 2018. Iets om trots op te zijn.” Maar zeker ook omdat de prestatie kenmerkend is voor Annemiek van Vleuten als atleet. “Niet opgeven, doorzetten, blijven doorgaan tot aan de meet, dat zijn eigenschappen die mij typeren. Ze kwamen volledig tot uiting in La Course.”
Wereldkampioen tijdrijden
De zege in de Alpen past in een fraai patroon, want Van Vleuten heeft in haar carrière meer monumentale eendagskoersen op haar naam gezet. Gevraagd naar welke races haar het dierbaarst zijn, noemt ze er twee die eruit springen. “De Ronde van Vlaanderen, die ik in 2011 won, heeft een speciale plek in mijn hart. Vooral door de historie van de koers. Daarnaast is de Strade Bianche een schitterende klassieker. Vanwege de aantrekkelijke aankomst op het Piazza del Campo in Siena, maar ook om de witte, offroad paden door Toscane.”
Van Vleuten won de Strade Bianche afgelopen voorjaar. Een periode die meer succes kende, want ruim een maand later zegevierde ze ook in de Waalse klassieker Luik-Bastenaken-Luik. Natuurlijk zijn dit mooie mijlpalen, maar toch noemt Van Vleuten zelf de twee opeenvolgende wereldtitels tijdrijden (in 2017 in Bergen en in 2018 in Innsbruck) als de grootste hoogtepunten van haar loopbaan. “Vooral omdat ik daarmee afrekende met het beeld van ‘het meisje van de val’”, zegt Van Vleuten, verwijzend naar haar huiveringwekkende valpartij op goudkoers tijdens de Olympische Spelen van 2016, zo’n 10 kilometer voor de finish van de wegwedstrijd in Rio de Janeiro. Ze is daarna niet bij de pakken neer gaan zitten en onderstreepte haar klasse onder meer op de WK’s van 2017 en 2018. “Zo heb ik mooie hoofdstukken aan het verhaal van Rio kunnen toevoegen.”
Vrouwenwielrennen in de lift
La Course, Strade Bianche, Rio, het WK Tijdrijden: het rijtje onvergetelijke koersen is schier eindeloos. Van Vleuten heeft, uiteraard met andere wielrensters (onder wie Van der Breggen, Vos, Van Dijk, Wild, Niewiadoma en Spratt), ervoor gezorgd dat het vrouwenwielrennen de laatste jaren enorm in opmars is. Van Vleuten is vooral enthousiast over de toegenomen publieke belangstelling. “Het is positief dat het brede publiek tegenwoordig vraagt om tv-uitzendingen van vrouwenkoersen. De verontwaardiging over het niet uitzenden van de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik dit voorjaar was een bevestiging dat mensen vrouwenwielrennen steeds meer waarderen.”
Dat wil overigens niet zeggen dat het salaris met die belangstelling is meegestegen. “82 procent van het vrouwenpeloton verdient minder dan 1000 euro per maand”, zegt Van Vleuten daarover. Volgens haar is er maar één oplossing: meer live tv-uitzendingen. “Daar begint het allemaal mee. Meer live tv betekent meer aantrekkingskracht voor sponsoren. Dat leidt weer tot meer budget voor de ploegen, waar uiteindelijk het hele peloton van profiteert, professioneler van kan worden.”
Wat dat betreft was de Amstel Gold Race van dit jaar een toonbeeld van hoe het kan. “De mannen- en vrouwenkoers vonden op dezelfde zondag plaats en waren beide live op tv. Dat was perfect, ook omdat de vrouwenrace erg spannend was.” Tegelijkertijd benadrukt Van Vleuten dat niet álles langs de financiële meetlat moet worden gelegd. “Ja, het is oneerlijk dat er zo’n groot verschil is tussen vrouwen en mannen. Maar ten diepste rijden wij niet voor het geld, maar puur uit passie. Om mensen te inspireren, te laten genieten.”
De gunfactor van Steven Kruijswijk
Dat inspireren wil Van Vleuten nog vaak in haar loopbaan doen, bijvoorbeeld tijdens de Olympische Spelen in Tokio in 2020. Deze zomer gaat ze het parcours verkennen, waardoor ze wel La Course 2019 moet laten schieten. “Dat is jammer, maar je moet keuzes maken. Daarbij komt dat La Course dit jaar in mijn ogen iets minder aansprekend is dan de afgelopen jaren. Ze rijden nu rond het Zuid-Franse Pau. Geen makkelijk rondje, maar ook niet bijzonder op mijn lijf geschreven.”
Een verkenningsreis naar Tokio of niet, Annemiek van Vleuten gaat de Tour de France voor mannen hoe dan ook op de voet volgen. Ze hoopt op een goede prestatie van Adam Yates, net als zij rijdend voor de Australische ploeg Mitchelton-Scott. “Hoewel hij niet de topfavoriet is – dat zijn de renners van Team INEOS, zoals Froome en Thomas – is Adam het seizoen voortvarend begonnen.” Van de Nederlanders houdt ze in het bijzonder Tom Dumoulin en Steven Kruijswijk in de gaten. En niet alleen omdat het absolute toppers zijn. “Beide hebben in hun loopbaan, net als ik, flinke tegenslagen gekend. Desondanks hebben ze zich daarna weer opgericht. Ik ben benieuwd naar hun prestaties in de Tour van 2019. Ze hebben allebei de gunfactor, vind ik.”
Terwijl Van Vleuten de val van Rio al lang en breed in de vergetelheid heeft gereden in de jaren erna, wacht Kruijswijk nog altijd op De Grote Overwinning na zijn bijna-Girowinst in 2016. “Maar dat hij zo rustig blijft, zo professioneel en vooral positief, dat vind ik echt bewonderenswaardig,” zegt Van Vleuten. “Ik ben Kruijswijk en zijn Jumbo-Visma-ploeggenoten dit jaar tegengekomen op hoogtestage in Tenerife. Met wat ik daar zag, ben ik ervan overtuigd dat hij hoge ogen gaat gooien in de Tour de France.”
Klant: uitgevers van huis-aan-huisbladen – Tour-special
Doelgroep: lezers van huis-aan-huisbladen
Publicatiedatum: juni 2019